Graag help ik mensen op het geestelijk vlak. Ik worstel echter nog steeds met communicatie en verbinding. Ik ervaar mezelf na een gesprek vaak als een rare snuiter (ben ik eigenlijk ook J)! Ik weet dat het bij mezelf ligt. Ten eerste ben ik vaak geneigd na een ‘mislukt’ gesprek over de ander te oordelen. Mijn ego vind het achteraf logisch dat slechte communicatie de schuld is van de ander. Ikzelf probeerde tenminste nog om onbevooroordeeld te luisteren. En ikzelf probeerde tenminste nog de communicatie met elkaar in het algemeen te verbeteren. Mijn ego labelt de personen dan in boeren (wat hij niet kent vreet hij niet), haters (negatieve mensen) en slapers (mensen die onbewust leven) wat op zich al afstand creëert. Mijn perceptie is dat het spreken in termen als broeder, Liefde, ego, het NU, pijnlichamen, eenheid, God, Jezus etc. gestoord overkomt. Het klinkt niet werelds (vertrouwd) genoeg en dat kan de verbinding en de heilige relatie ‘verstoren’. Ik zal voor ik mijn woorden kies intuïtief moeten aanvoelen in hoeverre ik verbonden ben met Liefde. Oeps, daar ga ik weer. Ik bedoel te zeggen dat behalve dat het gebruik van woorden slecht een minimaal middel is voor verbinding met een ander persoon (mijn broeder) ik begrijpelijke woorden moet gebruiken. In de onbewuste wereld moeten woorden vaak eerst logisch begrepen worden voordat het ons hart bereikt. Of zal ik het bij een toekomstig gesprek maar houden bij acceptatie, luisteren en het herhalen van het verhaal in mijn eigen woorden. Mocht er een ruimte ontstaan voor mijn advies dan zal ik voorzichtig de woorden kiezen die iedereen begrijpt (we zijn tenslotte één).
